Beslissen

De tumor groeit nu verder. Zowel in de ventrikels en op de hersenbalk waar die is begonnen. Maar ook naar de hersenstam en zo naar het ruggemerg toe. Hier worden de basislevensfuncties aangestuurd: hart, longen, bloeddruk en temperatuur. Dat zal later fataal worden.

Maar eerst mag of moet Veerle nog beslissen:

  • Bestraling van de ruggegraat in de nek om daar de tumorgroei af te remmen. Sowieso zal dit hoogstens een tijdelijk resultaat geven. Maar er kan ook hersenstamoedeem ontstaan.

  • Of, men doet niets meer. Veerle leunt achteruit en stopt de strijd. (En strijd is geen goed woord. Want je kan niet echt tastbaar ergens tegen vechten. Je moet vooral je eigen moraal hoog houden. En dat is echt niet vanzelfsprekend.)

Veerle blijft de strijdvaardige positieve madam die ze heel haar leven is geweest: 'Wonderen gebeuren en dus kan dat met mij ook. Ik ben te jong om het op te geven.'

De behandeling

Op 24 september krijgt ze haar eerste van vijf bestraling van 4Gy, met een totaal bestraling van 20Gy op vijf dagen. (De eerste bestralingsronde bestond uit 30 * 2Gy = 60Gy.) Alhoewel de totaal bestraling dus maar een derde is van de eerste, moet ze die nu wel verteren op 5 dagen. En dat is het dubbele van de eerste ronde.

En ze heeft het geweten! Maandag 24 september loopt ze nog vrolijk de radiotherapie-gangen door. (Dat is trouwens een luchtige en bijna aangename afdeling.) Donderdag 27 september moeten we haar vanuit de auto bijna dragen tot in een rolstoel en haar dan naar de radiotherapie rijden. Mama moet meegaan met de verplegers om haar tot aan de bestralingstafel te helpen.

Onmiddellijk na de bestraling krijgt ze een cortisone-shot (10 ml aacidexam) in de buik om het hersenstamoedeem te lijf te gaan. Vrijdag is ze al wat beter. Dat betekent dat ze zelf twee stapjes kan zetten van de auto naar de rolstoel.

Het is een hevige week geworden. Vanaf maandagavond tot zaterdag heeft ze niet meer gegeten. Wel heeft ze telkens moedig weer geprobeerd om iets binnen te houden. Maar elke keer weer moest ze het na een tijdje weer uitbraken (soms zelfs 's nachts). Ze is de week begonnen met 47kg. Op het eind van de week is ze nog 43 kg.

De ganse volgende week zal ze bezig zijn met het eten en het terug onder controle krijgen ervan. Woensdag gaat ze de eerste keer op de hometrainer. En zondag zal ze haar eerste stapjes zetten in het straatje: 10 meter naar buiten aan mijn arm en dan rap terug naar binnen.

Maar die zondagnamiddag komen Maya, Tinne en Josephine haar bezoeken. En ze kan die bende al weer aan!


Wat ze ontelbare malen zei: Don't worry, be happy!